نمونه سوالات متوسطه-هفتم تا کنکور یازدهم علوم تجربی عربی ، زبان قرآن 2 درس دهم - بخش (2)

«ثلاثَ» در اینجا اسم حرف مشبهة بالفعل «إِنَّ» بوده و اعراب آن «نصب» می باشد. خبر آن نیز جمله ی اسمیه ی «کانَت تعیشُ فی برکةٍ» بوده و محلاً مرفوع است

«انَّ» از حروف مشبهة بالفعل است و اسم آن منصوب و خبر آن مرفوع می باشد، لذا در جمله ی مذکور با آوردن «انَّ» بر سر جمله، به جای «المعلّمُ»، از «المعلّمَ» استفاده می کنیم و خبر آن یعنی «ذو» تغییری نمی کند. سایر اجزاء جمله هم بدون تغییر می مانند

همانطور که می دانیم اسم انَّ منصوب می باشد. در نتیجه کلمه «المومن» باید با «ینَ» (نصبی - جرّی) جمع بسته شود. در مورد جمع مونث سالم «المومنات» باید دقت کرد که در جمع های مونث سالم، نصب به کسره می باشد، پس «اِنَّ المؤمنینَ و المؤمِناتِ...» صحیح است.

«لا» بر سر فعل مضارع، یا «لا» ی نهی است، یا «لا» نفی. «لا» ی نهی فعل را مجزوم می کند اما «لا»ی نفی فعل را تغییر نمی دهد و فعل مضارع در هیچ کدام از این حالت ها مبنی نیست. نوع دیگر «لا»، «لا ی نفی جنس است که بر سرجمله ی اسمیه می آید. دراین صورت مبتدا را اسم «لا» ی نفی جنس می گویند که معمولاً مبنی بر فتح می باشد. با توجه به این توضیحات، فعل های بعد از «لا» در گزینه های 2،1 و3 که به ترتیب «لا» ی نفی، «لا» ی نهی و «لا» ی نهی هستند مبنی نمی باشند. اما «لا» در گزینه ی4، «لا» ی نفی جنس بوده و «طاعةَ» که اسم آن می باشد مبنی بر فتح(محلاً منصوب) است.