نمونه سوالات متوسطه-هفتم تا کنکور دوازدهم علوم انسانی فلسفه 2 فصل ششم-نمایندگان مکتب مشاء 2 ابن سینا

ابن سینا طبیعت را به دو معنا به کار می برد: 1-مرتبه ای از نظام هستی که مطابق با «عنایت الهی» پدید آمده است و به همین دلیل نظام احسن است. 2-مبدأ درونی همه ی اشیا که سبب «حرکت و سکون» آن ها درعالم طبیعت است.

ابن سینا قوّت نفس انسان را منشأ معجزات و می داند.به عقیده ی او،نفس آدمی به مرتبه ای می رسد که طبق قوانین و نوامیس جهان می تواند در آن تصرف کند و فارابی اعلا درجه ی سعادت بشری را اتصال با ملک وحی یا عقل فعال( عقل دهم) می داند و معتقد است وحی انبیاء و الهامات اولیاء همگی ناشی از این اتصال دایمی است.

در «رسالة الطیر» سالک دعوت پیر را می پذیرد و از خواب غفلت بیدار می شود.عارفی که از قلمرو ماده گذشته است،صورت کامل عالم صغیر، یعنی مثال و نمونه ی عالم کبیر می شود.

به نظر ابن سینا، عنایت،احاطه وشمول باری تعالی را بر همه ی موجودات است و ضروری است که همه ی موجودات مطابق آن باشند تا نیکوترین نظام پدید اید و چنین نظامی معلول«ذات واجب تعالی و شمول علم او» ست. پس موجودات بر طبق علم الهی بوده و نیکوترین نظام را تشکیل داده اند.

ابن سینا« انسان» را عالم صغیر و «جهان» را عالم کبیر می داند و «عشق» را علت پیدایش جهان(ماسوی الله) و اُنس میان انسان و جهان را بر پایه ی «عشقی که در عالم هستی جریان دارد.» می داند.او هم چنین انس انسان با طبیعت را ناشی از تشابه عالم صغیر و کبیر می داند.